UrStory

Siedzieli w lekko przyciemnionym szarymi kotarami pokoju. Delikatne światło dnia oswietlało podłogę a w promieniach przebijającego się to i ówdzie, przez dziury w zasłonach, światła widać było tumany unoszącego się jak plankton w toni wodnej kurzu. Atmosfera była gęsta lecz nie napięta. Stolik był mały o okrągłym blacie. Krzesła z tego samego kompletu idealnie wpasowywały się w otoczenie. Deski pod stopami uginały się nieznacznie wydając przyjemny odgłos jaki to ma w zwyczaju wydawać wyginające się drewno. Adam trzymał w ręku papierosa który powędrował w kierunku ust. Zaciągał sie powoli. Wzrok miał zimny, pozbawiony wszelkich uczuć. Był spokojny a zmysły jego wyostrzone.
Reporter:
- Jesteśmy tu... i teraz... . Co czujesz?
Adam:
- Ból. Ból po stracie...
Reporter:
- Kim dla Ciebie był ten człowiek?
Po długiej chwili namysłu i lekim zmarszczeniu brwi odpowiedział:
- On... był kimś. Był osobą dumną, honorową. Był mężczyzną którego wychowałem.
Reporter:
- Ile razy tygodniowo odwiedzasz go...?
Adam:
- Codziennie rano o 8:00. Świeczka i kwiat bzu który tak kochał... kurwa. Codziennie...
Reporter:
- A co jesli miałbyś jedną szansę. Co byś zrobił?
Adam:
- Słucham...?
Reporter:
- Co byłoby ostatnią w twoim życiu rzecza którą chciałbyś zrobić?
Adam:
- Zabić. Zabić skurwiela.
Reporter:
- A co z... Piotrem?
Adam:
- Jak to co?
Reporter:
- No wiesz... Nie chciałbys go ujrzeć ten ostatni raz?
Adam:
- Żadna moc nie wróci życia mojemu synowi... W ogóle co pan mówi?
Reporter:
- Dobrze, przepraszam. Może chwila przerwy...

Adam wyciągnął z czarnego, długiego płaszcza broń. Przyłożył ja do skroni równoczesnie wypowiadając ostatnie słowa w swoim życiu:
- Kiedy nie ma Ciebie ja już nie mam nic.
Palec pociągnął za spust. Rozległ sie głośny odgłos wystrzału a krew i kawałki, pogruchotanej od impetu kuli, głowy ozdobiły ściany pokoju.

Było ciemno. W zasadzie można domyślić się, że była noc. Latarnie oświetlały ulice swoim pomarańczowym ciepłym światłem a płatki śniegu delikatnie muskały wrażliwą skórę Adama.
Adam:
- A więc tak wygląda ta druga strona. - ze zdziwieniem burknął sam do siebie.
Niepewne kroki skierował przed siebie pustą i cichą ulicą jakiegoś osiedla. Po drodze minął kilku bezbarwnych przechodniów. Wkońcu odważył się zagadać do człowieka stojącego w bramie osiedla 14a. podszedł do niego, spojrzał prosto w oczy i uniósł delikatnie lewą rękę w geście zakłopotania lub otrzymania pomocy.
Obcy mężczyzna na głowie miał kapelusz a ciało swe skrywał pod czarnym jak sama noc płaszczem i rękawicami ze skóry. Twarz jego niesposób było dojrzeć w panującym tam mroku. Nagle ręka jego uniosła się a palec wskazujący poskromił cień który wił się na brukowanej posadzce chodnika niczym wąż wije się przypalany ogniem. Cień ten wędrował  w kierunku grupki stojących ludzi. Jeden z ów osobników odwrócił się zdjąwszy kaptur a latarnia pod którą stał oświetliła jego lica. Adam zamarł, ręce zdretwiały mu a całe ciało przeszył zimny, biegnący od stóp aż po czubek głowy dreszcz. Włosy na rękach i nogach zjerzył się. Tajemniczy mężczyzna prawą swą rękę włożył do kieszeni która dopiero teraz, jakby na jego polecenie, wyłoniła się z mroku który go otaczał. Po chwili dłoń zgrabnie wysunęła się ze schowka trzymając maleńka karteczkę na której widniał napis:

<rysunek słońca> 14.05.1987 <rysunek krzyża> .....................

Czarny pan wręczył mu tę kartkę poczym napowrót sięgnął do kieszeni tym razem wyjmując pióro i maleńką buteleczkę. Koreczek od buteleczki zniknął a koncówka pióra delikatnie zamoczyła się w atramencie. Po wykonaniu tych czynności wręczył pióro zrozpaczonemu ojcu. Adam raz jeszcze niepewnym wzrokiem spojrzał na tajemniczą postać poczym drżącą ze strachu ręką dopisał na kartcę aktualna datę. Zwitek papieru stanął w płomieniach spalając się doszczętnie a nieznany mężczyzna rozpłynął się przybierając najrozmaitsze kształty mroku. Głowa Adama zwróciła się w kierunku grupki chłopaków. Pozbawiony kaptura oprawca złapał się za klatkę piersiową poczym jego nieprzytomne ciało osunęło się na podłogę. Jego koledzy bezskutecznie próbowali go reanimować. Adam widział jak mrok zmierza w stronę chłopaka oplatając go swoimi więzami. Z dachu nieopodal wybudowanego domu poderwało się stado kruków trzepocząc i latając dookoła martwego człowieka. Adam ukląkł a łza spłynęła mu po wyżłobionym już od zmarszczek policzku. Począł płakać. Płacz jego był tak głośny a rozpacz tak wielka, że na parę sekund mrok nocy rozstąpił się by w blasku dnia mógł on ujrzeć swojego ukochanego synka przechadzającego się po pobliskim trawniku.
Adam:
- Synku...! Synkuuu!!! Szlochał klęcząc na kolanach i wspierając się na ramionach. Łzy jeszcze intensywniej zaczęły kapać z policzków a w miejscu gdzie spadły wyrastały kwiaty i zieleniła się trawa.
Syn jego powiedział tylko jedno zdanie spokojnym, błogim głosem:
- Tatusiu, bądź szczęśliwym człowiekiem.
Po czym uśmiechnął się i znikł. Wszystko dookoła zaczęło wirować i stawać się coraz bardziej jasne. W końcu bezgraniczne światło ogarnęło Adama a w świetle tym słyszał odgłosy. Dźwięki te zdawały układać się w jeden wyraz... Adam!

Ocknął się przerażony podrywając się z podłogi na równe nogi. Macał się po całym ciele, głowie, rekach i korpusie. Sapał i dyszał jakby przebiegł dziesiątki kilometrów. Rozchwianym lecz rozentuzjazmowanym krokiem wybiegł z pokoju krzycząc tylko:
- Boże! Ja go widziałem, widziałem go!!!
Na ustach reportera zdawał się malować delikatnych uśmiech.