UrStory

Do sprawy można podejść z 2-ch punktów widzenia:
a.) Naukowego
b.) Indywidualnego

a'.) Nauka miłość definiuje krótko - Silne uczucie wywołane popendem seksualnym celem wydania na świat potencjalnie najzdrowszego potomstwa.
Sprowadza się pod to dosłownie wszystko. Nasze organizmy będą stawać na głowie jeżeli biologicznie "wyczują najlepszego partnera/partnerkę". Brzydkie rysy twarzy nagle staną się dla nas do zaakceptowania a nawet ładne. Gestykulacja danej osoby, sposób bycia, zachowanie i jej charakter zaczną nam odpowiadać. Zaczniemy dostrzegać w niej obiekt seksualny ale spychamy to do podświadomości i do akcji wkracza "skorumpowany" rozum. Skorumpowany właśnie poprzez uczucie miłości. Podaje nam już przez nią przerobione (na korzyść obiektu zainteresowań) sfałszowane dane a my myślimy, że właśnie trafiliśmy na osobę o idealnym charakterze, bez wad a za to z samymi zaletami. "Miłość" działa trochę jak incepcja - nieświadomie zaszczepia uczucie które potem kiełkuje w nas tworząc surrealistyczny obraz obiektu naszych zainteresowań. A skąd nasz organizm wie, że to właśnie TA osoba? Rolę odgrywa tu wszystko. Rysy twarzy, woń danej osoby, barwa oczu i włosów oraz wiele innych. Wszytko rozbija się o genetykę. Generalnie schemat jest taki: Geny chcą się jak najlepiej dobrać -> wywołują uczucie miłości -> ta zaburza obraz postrzegania obiektu zainteresowań na jego korzyść -> organizm dąży do seksu. Stan "Prawdziwej, mocnej miłości" nie trwa długo bo maksymalnie do lat 2-3. To jest naprawdę maksimum. Przeważnie kończy się po roku, półtora. Nasze mózgi po prostu by się przegrzały, gdyby trwał on dłużej.

b.') Co tu dużo pisać. Obraz postrzeganego świata przez obsobę zakochaną jest zaburzony więc nie zachowuje ona obiektywizmu. A mi na obiektywiźmie zależy najbardziej. Koniec tematu.