UrStory

Proponuję taką śmieszna zabawę w wymyślanie dalszego ciągu pewnej historyjki. Proszę jedynie aby było to coś z sensem, coś przemyślanego i ogarniętego Zaczynamy!

Zima 2010. Za oknem pada śnieg i wszędzie jest biało. Ulice pokryte białym puchem skutecznie uprzykrzają życie miejscowym. Samochody ślizgające się na lekko przymarzniętej nawierzchni suną wolno przed siebie zwracając uwagę tylko na sygnalizatory świetlne. Ludzie załatwiający swoje codzienne sprawy - praca, dom, rodzina, znajomi. Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że życie toczy się normalnym tempem. Jedak dopiero po uważniejszym przyjrzeniu się zobaczyć możemy wolno opadające płatki śniegu. Delikatny mroźny wiaterek który przy temperaturze minus siedmiu stopni Celcjusza smaga zmarznięte policzki. Drzewa które już dawno zgubiły wszystkie swoje liście czekają w stanie hibernacji, uśpione zimowym snem, na letnie promienie słońca. Rzeki i jeziora spowiła gruba i wytrzymała warstwa lodu. Ryby w oczkach wodnych unoszą się w ciemnej toni bez przytomności i tylko po ruchu skrzeli można poznać, że w ogóle płynie w nich krew. Po zapadnięciu zmierzchu jasne promienie księżyca odbijają się od białego puchu i mienią się niczym rozbite szkło skrzy się na słońcu. Latarnie oświetlają to wszystko swoim menancholijnym pomarańczowo-ciemnym światłem. Pomiędzy metalowymi słupami ulice spowija ospały mrok który zdaję się jakby uciekał przed jakimkolwiek świałem. W oknach domów zobaczyć można szczęśliwe rodziny siedzące wspólnie przy wigilijnym stole. Uśmiechnięte twarze dzieci i ich rodziców wprawiają mnie tylko w dobry nastrój. Kolorowe choinki z mnóstwem bombek, łańcuszków, światełek i wszelakiego rodzaju ozdóbek cieszą oko za każdym zakrętem. Cisze wigilijnego wieczoru przerywa tylko nadlatujący na pobliskie lotnisko samolot oraz tu i ówdzie przemykający za pozwoleniem mroku kot lub pies. Staram się zawsze dokarmiać bezdomne zwierzęta gdyż wiem co czują. Czuja to samo co ja czułem dwadzieściapięć lat temu. Smutna to historia i bardzo długa więc może usiądziemy wygodnie przy stole i najpierw coś zjemy. A wybierać jest w czym. Barszcz z uszkami - nieodzowna część każdego wigilijnego wieczoru. Tradycja przekazywana z pokolenia na pokolenie. Zupa rybna z głów karpia oraz makaron z jagodami. Nie może zabraknąć również smażonego karpia oraz śledzi z ziemniakami. Do picia zazwyczaj podaję własnej roboty kompot z malin lub truskawek.
- Dziekuję, dziękuję naprawdę. Dobry z pana człowiek.
- Nie ma sprawy. No to co? Wesołych Świąt!
Wszystkie dania znikały ze stołu w błyskawicznym tempie. Widać było po nim, że od wielu dni a nawet tygodni nie jadł żadnego porządnego posiłku. Ubrany on był w brudną koszulę, przetarte spodnie i niedostatecznie duże buty. Przetłuszczone i brudne włosy powyginane i powykręcane w każdą ze stron zdawały się prosić aby w końcu je umyto. Nieprzyjemny zapach unosił się w całej jadalni, jednak nie zwracałem na to uwagi. Radość na jego twarzy była dla mnie największym prezentem na te święta. Bardzo przejąłem się gdy podczas kolacji przeprosił za swój odrażający zapach - jak to ujął - którego sam nie był w stanie poczuć. Zaproponowałem mu kąpiel w łazience. Nie musiałem namawiać go długo. Po 2 godzinach wybiegł ze łzami w oczach i rzucił mi się na szyję. Zaciskał zęby żeby nie uronić zbyt wielu łez. Po wszystkim poprosiłem Lucka aby ten usiadł przy kominku i jeszcze trochę się ogrzał. Usiadł obok palącego się drewna i wyciągnął ku niemu ręce. Usiadłem na małym stołku obok niego i zacząłem opowiadać o swoim życiu.
   
Zima 1985. Za oknem gruba warstwa popiołu. Wszędzie dookoła walają się odłamki porozrywanych domów, drzew i ludzi. Tu i ówdzie tlą się różne niedopałki. Nieliczna garstka drzew jaka przetrwała tajemniczą inwazję pokryta jest grubą warstwą sadzy a połowicznie spalone liście leża połogiem na ziemi. Zewsząd dochodzą okrzyki ludzi. Wołania i prośby o pomoc tną powietrze niczym ostrze. Duże wstęgi czarnego dymu majestatycznie i powoli unoszą się w górę tworząc czarne kominy obwieszczające ogromne zniszczenia. Ptaków prawie już nie ma. Wszystkie w pośpiechu uciekły na zachód w kierunku Niemiec. Na moich oczach życie było eksterminowane. Nikt nie spodziewał się tak nagłego i brutalnego ataku.
- To na pewno Ruscy albo Szkopy na nas napadli - powiedziałem cicho sam do siebie pokonując kolejne metry w drodze do domu gdyż wracałem - od już świętej pamięci - kolegi. Nie mogłem mu pomóc. Ja zbiegłem do piwnicy i schowąłem się pod grubą metalową szafką. Niestety Michał nie miał już tyle szczęścia. Ogromna fala ognia dosłownie spopieliła go na moich oczach.
Pokonując metr za metrem, patrząc na te zniszczenia, patrząc na coś czego już nie ma człowiek przestaje odczuwać współczucie. Przestaje myśleć. Wykonuje ślepo zadanie jakie sam sobie postawił. W pewnym momencie zadałem sobie pytanie - Dlaczego ja wciąż żyję!? Podczas gdy 90% populacji naszego miasta zginęło, czyli przeszło 300tyś osób. Krajobraz ogólnie przypominał sam środek piekła. Marsz przerodził się w szybki chód. Ten zaś w trucht a na końcu w bieg. Zbliżając się do domu, a raczej tego co z niego zostało zacząłem głośno nawoływać bliskie mi osoby. Niestety głucha cisza wypełniała moje uszy. Gdy dotarłem na miejsce nie mogłem uwierzyć w to co widzę gdyż cały czas miałem cichą nadzieję, że ktoś ocalał. Po 4 godzianach przeszukiwania rumowiska zdałem sobie sprawę, że wysilałem się nadaremnie. Usłyszałem za sobą krzyk. Odwróciłem się. Jasne światło oślepiło mnie. Poczułem uderzenie w głowę i straciłem przytomność.