UrStory

Tutaj nie popolemizujemy sobie ponieważ mam takie samo zdanie jak Ty. Brakowało mi tylko jednego słowa, które to wszystko określi - ascendencja. -> Ideał bytu, nie przypomina Wam to czegoś? Tak tak, dobrze myślicie - "Bóg" szeroko pojęty i rozumiany pod wieloma postaciami. Jeżeli już jakkolwiek miałbym pojmować Boga to właśnie w taki sposób.

Przykładem ascendentów jest choćby surrealistyczna wizja innej cywilizacji z końcówki gry Assassins Creed II - ale to taka mała dygresja.

Ciekawy pogląd. Ładnie układa wszystkie klocuszki w jedną, spójną konstrukcję. Twierdzisz więc, że wszystko podlega hierarchizacji. Zwierzęta - hierarchia w stadzie, Ludzie - hierarchia w społeczeństwie,ludzie po przejściu ascendencji - znają podział hierarchii bytu i maja świadomość, że są jej częścią, ascendenci - jak po lewej, "Bóg" - jak u góry. (Nic to nie wniosło. Po prostu zinterpretowałem i rozrysowałem to co napisałeś)

"chociaż na świecie nie ma ludzi dobrych, są tylko tacy którzy duszą w sobie zło" - Pytanie co jest tą "cząstką przewodnią" - fundamentem na którym zbudowana jest nasza psychika i emocje. Trzeba zadać sobie pytanie: Co to jest psychika i co to są emocje? Czym one są wywołane i jaki jest "punkt wyjścia" emocji. Właśnie to" dobro tłumione poprzez zło czy zło tłumione poprzez dobro. A może są w proporcjach 50% do 50%? Może to tylko od nas zależy co wybierzemy? I tu wkracza psychika - przeżycia, doświadczenia, zdarzenia, różne fakty z naszego życia. Człowiek czystą kartką papieru jest - na starcie, czyli od momentu urodzenia. Może chodziło Ci o pierwotne instynkty zwierzęce - zjedz bo zostaniesz zjedzony, zabij bo zostaniesz zabity. Te 2 przykłady są jednak podyktowane warunkami życia i nie będę się skupiał na im podobnych z prostego względu - Człowiek aktualnie na ziemi nie jest zagrożony poprzez żaden inny gatunek. Jesteśmy na szczycie piramidy pokarmowej.
Zważyć też trzeba na to, iż żaden (albo prawie żaden) gatunek na Ziemi nie zabija swoich osobników dla... przyjemności z zabijania. Zabijamy również z emocji - w "afekcie" lub z błahych powodów - z zazdrości lub też dla pieniędzy. Innymi słowy mordujemy własny gatunek. Nie jest to likwidacja jednostek chorych lecz zdrowych a to jest istotne. Czego to dowodzi? Co takiego  mamy my czego inne gatunki nie mają? Dowodzi to tylko tego jak złożonymi istotami jesteśmy. A z tym to jak z silnikiem - im bardziej skomplikowany tym większa szansa na to, że się zepsuje.

Wracając do odpowiedzi na Twój post. Generalnie nie zajmuję się szczeblami pośrednimi. Zawsze jakoś tak bardziej skupiłem się na formie ludzkiej i wszystkim tym czym być byśmy mogli (byty, ascendenci itp). Po prostu dla uproszczenia pominąłem fazy pośrednie (nie myślałem nad nimi więc Twój pogląd będzie poglądem przewodnim dopóty, dopóki sam albo ktoś go nie obali/ę) w drabinie ewolucyjnej. Aczkolwiek dałeś mi szersze spojrzenie na świat i uwzględnię taki punkt widzenia.

"Jing/Jang, czyli dobro w złu, zło w dobru. Nawet czyste dobro ukrywa się w czystym "źle" i na odwrót."

Można by to racjonalnie wytłumaczyć. Wszystko jest względne. Skąd wiemy, że dobro to dobro a zło to zło? Powyższe określenia mają takie znaczenie jakie im w domyśle nadaliśmy. Przykładowo: Na Ziemi zabijanie ludzi, kradzieże, włamania są ogólnie przyjęte jako zachowania złe czyt.: "społecznie nieakceptowalne". podczas, gdy inna rasa/cywilizacja miałaby w taki sposób ukształtowane zachowania moralne, że dla nich byłoby to na porządku dziennym. Powyższy cytat rozumiem więc, że dobro i zło to jest to samo i tylko różne zachowania różni ludzie przez nie rozumieją.

"Świat ten, został podzielony na cztery, przez życie" - na cztery co? Części? Etapy istnienia?

I jak tam myślenie idzie?

A co do: "Na początku była śmierć. Śmierć ta dała życiu, świat. Świat ten, został podzielony na cztery, przez życie, które szerzyło śmierć..."

To takie trochę błędne koło. Na początku była śmierć. Śmierć ta dała życiu, świat na którym rozwija się życie które potem może odebrać. Ciekawe jest to, że teoria ta "odwrócona" nie ma racji bytu.

Na początku było życie. Życie to dało śmierci, świat. Świat ten, został podzielony na cztery, przez śmierć, która szerzyła życie. Śmierć nie może szerzyć życia. Życie może natomiast szerzyć śmierć.

Wiara tu nie ma nic do rzeczy. Trzeba szukać, nieustannie szukać odpowiedzi i być otwartym na inne tezy. Tylko tak jesteśmy w stanie cokolwiek osiągnąć. Wiara w coś może być taką... poddziedziną naukową. Gdy już dzięki swoim wierzeniom wymienimy się różnymi punktami widzenia trzeba będzie je zebrać do kupy i utworzyć nowe koncepcje. Nie można zapomnieć też, że oprócz naszej dziedziny jaką się zajmujemy istnieje inny świat - świat realny. Pisze tak bo jak na razie to czym się "hobbystycznie?" zajmuję stanowi dla mnie pierwsze miejsce. Trzeba zrobić wszystko aby nie zostać "ignorantem".

Wiara w coś czego się nie jest pewnym na 100%-ent jest wiarą... bardziej przekonaniem o słuszności tezy jaką sobie postawiło za tę najbardziej prawdopodobną celem ułatwienia dalszej dedukcji. Ale tu już czepiam się trochę. I tak wszystko sprowadza się do jednego - poznania prawdy w najszerszym i najwęższym tego zwrotu znaczeniu. Droga jaką to osiągniemy jest mało istotna, liczy się efekt końcowy.